شبی ياد دارم که چشمم نخفت

شنيدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست

ترا گريه و سوز و زاری چراست؟

بگفت ای هوادار مسکين من

برفت انگبين يار شيرين من

چو شيرينی از من بدر می رود

چو فرهادم آتش به سر می رود

همی گفت و هر لحظه سيلاب درد

فرو می دويدش به رخسار زرد

تو بگريزی از پيش يک شعله خام

من استاده ام تا بسوزم تمام

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت

مرا بين که از پای تا سر بسوخت...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: